Егер сіз бір-бірімен таныс емес адамдардың әңгімесіне құлақ түрсеңіз, онда бір нәрсені байқайсыз: адамдар ұқсастықты іздейді. Ұшақта отырған екі бейтаныс адамды көз алдыңызға елестетіңізші. Олардың әңгімесі мынадай тақырыпта өрбиді: «Осы ұшақтар әбден шаршатты. Ұшқанды мүлдем ұнатпаймын!». «Мен де. Мен үнемі жұмыс бабымен ұшамын, бірақ осыған үйрене алмай-ақ қойдым».....
Ең алдымен Сенің құдіретіңе басымды иіп, алдыңа келіп тағзым етем, қадірлі менің қамқоршы Әкешім! Адасып, өзіңнен алшақ жүрген маған, менің өмірімнің құндылығының өте жоғары, көлемінің баға жетпес аса қымбат екенін Сен маған ашып бердің. Өмірімнің өткенін сараптай келіп, қазіргі түрленген болмысымда Өзіңнің сүйеуіңмен өмір өрінде келе жатып, Өзіңе дән риза боламын! Өзіңмен өсем,....
Құлақ салып тыңда бір сәт, өтінемін, жақыным, Болжадың ба ой жіберіп болашақты, өміріңнің ақырын. Бұл дүниеде бәрі жалған, бақыт та жоқ баянды, Ұрлап жатыр қазынаңды қас дұшпаның ақырын. Меншігің жоқ, еншің де жоқ жер бетінен алатын, Бәрі алдамшы, қысқа өмірің надан етіп әуреге салатын. Бірер сәтке аптықпай сен жан-жағыңа қарашы,....
Егер менің дәлелім сенбеушінің көзін жеткізе алмаса, онда осы көзқарасқа сай, мен Құдайдың бар екенін дәлелдей алмадым. Яғни, егер сенімсіздіктің орнына сенім келмесе, менің дәлелдерімді олар қабылдамайды. Егер бұл дәлел болмаса, онда одан не пайда? Неліктен пәлсапашылар мен Құдайға сенбейтіндер осы сұрақты қояды? Иммануил Кант таза ақылдың Сынын (Критика чистого разума) жазғалы бері, ойшылдардың арасында Құдайдың бар екенін дәлелдеу мүмкін емес деген пікір кеңінен тарап кетті.....
